Renswoude 3 haalt volle winst dankzij sterkhouder Helmert

Renswoude 3

2 - 0

VRC 3

Helmert van Voorthuizen (schot)

37'

Helmert van Voorthuizen (stift)

73'

Competitie

4e klasse 20

Datum

9 februari 2019 12:00

Scheidsrechter

Piet Bos

Accommodatie

Onbekend

Het is weer even geleden dat ik van mij heb laten horen. Maar het duurde even voordat het derde elftal, de eeuwige bron van inspiratie, weer de voetbalmat is gaan betreden.

Zoals een ieder al wel weet ligt de winterstop al weer even achter ons, maar zelfs na de verplichte stop werd er in januari en begin februari niet gevoetbald. We waren nog niet ontsnapt uit de ijzige klauwen van koning winter. Misschien beter ook. Een langere winterstop geeft veel van onze spelers meer rust en mogelijkheden tot herstel. Minder voetbal weliswaar, maar tegelijkertijd schuilt hier ook een potentieel gevaar. Neem nu onze Badr. Een half seizoen gemist door een vreselijke blessure. Zijn rug lag in 2 delen. Badr Harrie kon zich door de langere stop nog meer richten op een fitte terugkeer in de basis van het 3e stel. Die zware rugblessure is niet in zijn koude kleren gaan zitten. Maar in die langere winterstop zijn we ook door een tijd gegaan waarin we onder invloed van kerst en oud & nieuw ons tegoed hebben gedaan aan drank en vettige hap. Zo ook onze Badr. Resultaat van lange winterstop is dat zijn rugblessure helemaal geheeld is. Maar hij promotie heeft gemaakt vanuit het weltergewicht naar de obese-klasse. Onze romige Badr is geschrokken van zijn spiegelbeeld en inmiddels is hij veel in de sportschool te zien. Dit naast de tijd bij ons op het veld. Gelukkig zien we de sinaasappelhuid en striae rond zijn buik steeds meer plaatsmaken voor ruwe spiermassa. Hij is op de goede weg.

Zoals gezegd voorkwam koning winter een vroeg begin van de 2^e seizoenshelft 2018/2019. Zo werd de eerste wedstrijd thuis tegen Woudenberg afgelast en zorgde een wit sneeuwdek dat de tweede wedstrijd, op 2 februari uit tegen DVSA, ook niet gespeeld kon worden. Ondanks de soms toendra-achtige omstandigheden bleven wij in training. Werken naar de goede start van de 2^e seizoenshelft.

Op 2 februari geen DVSA uit zoals gezegd, maar die zaterdag wel getraind. Na afloop niet te lang kunnen na-borrelen. Want op 2 februari in de avond hadden we een groot feest. Helmert, onze Helmert, sterkouder en de belichaming van de kleefpasta die de diversiteit van spelers in onze groep bij elkaar houdt. Deze zelfde Helmert werd 50 jaar! Jawel, mensen Helmert heeft Abraham gezien. Ok, ok, niks nieuws voor Helmert, niks Bijbels is hem vreemd. Zo loodst Helmert ons als ‘Mozes’ door het seizoen, is hij vaak in Sodom of Gomorra te vinden en menigmaal Lazarus.

Maar mensen, Helmert 50 jaar. Je zou het zeker niet zeggen als je hem in de wei ziet dartelen. Deze winnaar sportdag VVR in 1982 is niet alleen 50, maar tegelijk het oudst spelend lid van onze vereniging. Een jubileum waar menigeen jaloers op zal zijn. We nemen aan dat er vanuit het bestuur nog gepast gereageerd zal gaan worden. We sluiten een huldiging op de eerst komende ledenvergadering dan ook niet uit (erelid??).

Zijn 50^e verjaardag vierde hij tegelijk met zijn ook 50 jaar geworden ex-Froggs Beun en Ozzie. Locatie festiviteiten was ‘De Dennen’. Wij van het derde stel waren hoofdgasten op dit feest. En het was een prachtig feest. Drank vloeide rijkelijk, hapjes in overvloed en dit alles geheel muzikaal omlijst door DJ Sniffer. Enige punt van kritiek was de ‘voertaal’ op het feest. Er moest Spaans gesproken worden. Spaans? Zult u denken? Jazeker, want onze Helmert die al jaren verbonden is met een wulpse Venezolaanse had de ‘koude’ kant van zijn familie en kennissen (waaronder Alfons) ook uitgenodigd. Sommige waren volgens De Guzman niet zo koud en mochten best eens op zijn fluit blazen…..

Om deze toestroom van Zuid- en Midden Amerikaanse vluchtelingen zich thuis te laten voelen, bestelden we geen bier maar cerveza. Zij happy en wij happy. Het bleef nog lang gezellig.

Donderdag 7 februari om 06.17 uur rammelde als vanouds weer de emmer. Helmert vroeg aan een ieder :”Wie is er vanavond of zaterdag wel of niet bij?”. Bijna iedereen had voor de klok van 9 uur gereageerd en afgezien van Vosje gaf iedereen aan present te zijn. Bovendien was ook broeder Alfons toegelaten tot de app. Zeker nadat hij en vooral zijn eega op het feest van Helmert door de keuring waren gekomen. Daarmee wordt Alfons vanaf nu ook geïnformeerd over het reilen en zeilen binnen Renswoude 3 en wordt hij via (bewegend) beeldmateriaal tegelijkertijd geïnspireerd door vreemde soms pornografisch getinte uitspattingen van onze medemens. Beste Hans Alfons Rodriquez Martinez Guitterez, voor ons gewoon Alfons, van harte welkom in ons team. Het lidmaatschapsgeld en de ontgroening regelen we binnenkort met je.

Donderdagavond 12 man op de training. Lekkere warming-up, felle positiespelletjes en vurig partijspel. Wat wil je ook, iedereen wil een basisplaats. Alleen kan Helmert er op zaterdag maar 11 op stellen. En Alfons? Alfons haakt moeiteloos aan bij ons niveau en pakt alle aanwijzingen van medespelers goed op. Soms zelfs ietsje te letterlijk. Roept iemand in een positiespel ‘Maak hem groot!’ dan bedoelen wij de speelruimte. Onze Alfons interpreteert anders. Hij greep met twee handen in zijn broek en begon zijn lans op te kloppen. Bovendien probeerde Alfons in het partijspel bij een tegenspeler een Colombiaanse stropdas aan te leggen toen hij hoorde: “Pak hem aan!”. Ach, die Zuid-Amerikaanse invloeden leert hij vanzelf af.

Na de training was iedereen fit en klaar om het zaterdag te gaan opnemen tegen VRC. De eerste pot van het jaar 2019.

Zaterdag 9 februari. Velen moesten de wekker zetten. Om 12 uur was de aftrap van de wedstrijd tegen VRC, wat betekent om 11.30 uur verzamelen. Klokslag 11.30 uur was ook een ieder in de kantine aanwezig. We konden gaan omkleden. Eindelijk weer in ons terug gevonden vertrouwde tenue. Helmert getooid in zijn nieuw verkregen shirt nr 50. Een belangrijke pot. Wij als nummer 5 tegen de nummer 3 VRC. Op papier dus lastig, maar aan zelfvertrouwen aan onze zijde geen gebrek.

Helmert, pater familias, las de opstelling voor. Badr had zijn harde werken beloond zien worden met een plaats in de eerste 11. En uiteraard een basisplaats voor Helmert. In zijn achterhoofd had hij een verlangen om aan een ieder te laten zien dat hij dan volgens de burgerlijke stand 50 was, maar van lijf en geest amper de 30 aantikt.

Arbiter van vandaag was De Guzman, hij moest alles in goede banen leiden. Helmert pakte zijn eerste zege van de dag met de winst van de toss. Hij koos voor de aftrap en we konden beginnen.

Net als in de uitwedstrijd tegen VRC (wij verloren die wedstrijd) kwam VRC fel uit de startblokken. We hadden het er duidelijk moeilijk mee en moesten een bepaalde spanning van ons afgooien. VRC kreeg de eerste kansen maar had het vizier niet opscherp. Ze misten hun mogelijkheden. Zij misten kansen en mij misten de scherpte. Helmert greep in met een ‘donderspeech’ tijdens een van de blessurebehandelingen. “Slappe hap mannen! Tandje erbij! Jullie lijken wel 50!”. Tja dat laatste was pijnlijk en lieten we ons geen tweede maal zeggen door die vitale senior. Het werkte ook, wij gingen voetballen. En ook wij kregen kansen. Maar net als VRC misten onze spitsen jammerlijk. MenNO en Casper faalden. Sommige dingen veranderen door een winterstop helaas niet….

In minuut 37 van de eerste helft kwam Helmert door op rechts. Bracht de bal voor maar die werd gekeerd tot corner. De corner werd genomen en hoog voor de goal gebracht. De keeper kon de bal wegstompen. De bal bereikte door de lucht de op 20 meter van de goal bivakkerende Helmert. Hij nam de bal aan op de borst en vuurde, zonder touché met de grond, de bal hard op doel. Als een vuurpijl verdween de bal strak in de linker kruising. Gemikt of niet, wat wij daar zagen was van ongekende schoonheid. Een applaus resoneerde over sportpark De Hokhorst. Zelden vertoond zo mooi als deze aanname en de afwerking. On-Helmerts. Gehuld en wijzend op het nummer 50 van zijn shirt, zich realiserend van zijn net verrichtte daad, kwam de ontlading. Blijdschap en tranen van emotie. Want dit was voor hem meer dan een doelpunt. Meer dan alleen een 1-0 voorsprong. Hij schreef hier geschiedenis. Want nooit eerder had iemand van 50 jaar, in het shirt met nummer 50, op sportpark De Hokhorst, om 12.37 uur, tegen VRC gescoord. En wat voor een schoonheid die goal. We beseften ons pas dagen na deze wedstrijd bij wat voor een memorabel moment wij getuigen waren geweest.

Met 1-0 op het scorebord gingen wij de rust in. Natuurlijk blij met de voorsprong, maar tegelijk elkaar wijzend op de kleine potentieel dure foutjes die er werden gemaakt. In de rust besloten om niet te wisselen. Iedereen was fit, ook wel eens anders geweest. Het stond dus dezelfde 11 moesten door.

Tweede helft begon en VRC kwam er wederom fel uit. Ze drukten ons terug. Wij hadden moeite om de voorsprong vol te houden. Lobje moest enkele keren ingrijpen. Leek wel of VRC een mannetje meer had. Even tellen leerde ons dat het nog steeds 11 tegen 11 was maar VRC had ervoor gekozen om een mannetje door te schuiven. Met ons spitsen duo voorin (MenNO en Casper) geen gekke keuze van VRC.

Meer druk van VRC betekende ook meer ruimte voor een counter van onze zijde. Zo ook in de 73^e minuut. VRC was massaal in de aanval. Het schot vanuit hun voorhoede kwam in de handen van Lobje. Die geen moment aarzelde en de voorwaartse Helmert aangooide. Met 40 meter vrije ruimte voor hem dreef hij op snelheid de bal op richting vijandelijk doel. Op 25 meter van de goal trof hij twee verdedigers aan. Met twee lambada getinte schijnbewegingen stuurde Helmert ze al dribbelend het bos in. Alleen de keeper stond hem nog in de weg om zijn tweede goal te maken. Met een stiftje ala Robbie de Wit (voor de jongelingen check ff YouTube Oranje-Hongarije 1985) passeerde Helmert de VRC goalie. Het was 2-0. Wederom Helmert. Ongeloof golfde over het veld. Niet alleen tegen de verhouding in scoorden wij, maar wederom Helmert die ‘m voor zijn rekening nam. En op wat voor een wijze!

Ongeloof bij Helmert was er niet. Zoals hij na de wedstrijd sprak: ”Ik heb het jullie altijd al gezegd. Niet voor niks won ik sportdag VVR in 1982. Ruim voor de meesten van jullie het levenslicht zagen! Het heeft er al die jaren erna in gezeten. Het komt er alleen nu pas uit! Ik kan niet wachten tot we weer aan de bak moeten!!”

Na de 2-0 leek VRC het op te geven en zonder nog een echte tegenstoot haalden wij het eindsignaal van de uitstekend leidende arbiter De Guzman (Hij heeft geen VAR nodig). Met de volle winst konden wij naar de douches. U kunt wel nagaan dat er in de kantine na afloop behoorlijk is nagepraat en gefeest. Wie er niet bij is geweest, reageert waarschijnlijk met ongeloof, maar degene die erbij waren hebben het bewijs op hun netvlies staan en vergeten waarschijnlijk nooit meer deze dag en deze doelpunten.

Met de overwinning passeren wij VRC op de ranglijst. Op doelsaldo staan wij op de 3^e plek. Een mooi begin van de tweede seizoenshelft. Dit smaakt naar meer. Op 24 februari spelen wij de inhaalwedstrijd uit tegen DVSA. Op papier een tegenstander tegen wie wij de zegereeks lekker kunnen doortrekken. Maar onderschatten mogen we het niet.

Of onze sterkhouder ook dan weer een graai doet in de trukendoos die ruim 25 jaar gesloten is geweest?... Wij weten het niet. Ik kan u als lezer alleen maar vragen: ”Kom kijken en wie weet ben je getuige van een nieuw stukje geschiedenis. Maar misschien ook niet”.

Groet Knarf